*Warning นิยายเรื่องนี้เป็นYAOI ไม่เหมาะแก่คนที่ไม่ชอบ ไม่ชอบกดXนะค่ะ ![[Monkey_26]](http://anime-it.com/forum/images/smilies/TLC_130-20080430_YoYoXiXi.gif "monkey 21")
นิยายเรื่องนี้แปลจากengมาอีกที คนแปลเมามันมากค่ะอาจจะต้องเอาเวลาไปแปลซับด้วยซึ่งจะช้ากว่าหน่อยก็ขอให้เข้าใจด้วยค่ะ ![[Monkey_1]](http://anime-it.com/forum/images/smilies/TLC_051-20080430_YoYoXiXi.gif "Monkey 1")
แต่เค้าก็พยายามทำให้สนุกนะตัวเอง
อย่านำแปลนี้ไปแปะที่อื่นแล้วเป็นผลงานตัวเองนะค่ะ เค้าจะตามไปหลอกหลอนถึงบ้านเลย ใครเอาแปะไหนPMมาก่อนเน้อ จะได้อนุญาติเป็นคนๆไป อย่าลืมแปะcreditให้ด้วยนะค่ะ ไม่งั้นไปหลอนถึงบ้านเลย
บทที่ 1
รักครั้งแรกไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ฉันรู้มาตั้งแต่ต้นแล้ว
โยโคซาวะเข้าใจเป็นอย่างดีว่า นี่นะไม่ใช่’รักที่แสนโรแมนติก’สักนิดในความรู้สึกของเขา ทั้งแสดงความอ่อนแอของตน เผยนิสัยดีๆ...ให้อย่าง่ายดายต่อคนที่ขึ้นชื่อว่า’เพื่อนสนิท’
และยังไม่พอเขายังตัดใจไม่ได้ เขายังแอวบหวังเล็กๆ ถึงจะไม่ได้เป็นคนรัก-แต่แค่ได้เป็นคนสำคัญในชีวิจก็เพียงพอแล้ว แม้ในใจตะโกนว่ายังไม่พอ...แต่แค่ได้อยู่ข้างๆก็พอแล้ว
เขาได้ยินเสียงฝนตกอยู่ข้างนอก
ฝนที่ตกกระทบกระเบื้องอย่างดัง เหมือนเสียงสะท้อนที่ออกแนวสงสารขนเขาชักหงุดหงิด ฝนตกที่ตกในยามค่ำคืน แถมยังโคลนน้ำดำหมุนวนอยู่ข้างนอกที่ยังไม่ได้ล้าง ความมืดครอบคลุมเข้าในหัวใจเขาซะแล้ว
เขาชำเลืองมองดูทีวีในร้าน’อิซาคายะ’ เขามานั่งหลบฝนอยู่ในร้านตามสภาพอากาศและเห็นบอกว่าจะมีพายุลูกใหญ่เข้า เขากะว่าจะกลับบ้านก่อนที่ฝนตก แต่ดันเป็นฝนเจ้ากรรมดันตกกันตั้งแต่เย็นและยังมีทีท่าว่าจะหยุด เขาเลยตัดใจแล้วไปหาไรดื่มที่บาร์แทน
...หรืออาจจะแค่การแก้ตัว เขาบอกตัวเขาเอง อันที่จริงเขาเองก็อยากลืมๆเรื่องของทาคาโนะไปให้หมดจากความทรงจำให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
และมันก็ไม่ได้แย่ซะเท่าไหร่ เขาก็เหมือนแก้วเปล่าๆที่ไร้ค่าที่มีแต่ความสิ้นหวัง แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกปวดกะเพาะซะมากกว่า ไม่ค่อยน่าแปลกใจซะเท่าไหร่ ไม่มีทางน่าเขาก็ไม่ใช่พวกคออ่อนนี่หว่า อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ปวดหัวอะไร คิ้วเริ่มชนเข้าหากัน หัวเริ่มหมุนติ้วๆ ต่อมาก้ไม่รู้สึกอีกเลย
“ฉัน...อยู่ที่ไหนกัน?”
เขาค่อยลุกขึ้นมาอย่างช้าจากเตียงแสนนุ่ม โยโคซาวะ ทาคาฟูมิถึงขั้นคิ้วขมวดด้วยความมึนงง เขามองไปรอบๆห้องซึ่งเป็นห้องที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่น่าจะใช่บ้านเขาหรือแม้แต่ห้องเพื่อนเขาสักนิด ดูเหมืองห้องนอนโรงแรมแบบbusinessซะมากกว่า และเขาจำได้ว่า ไม่เคยเช็คอินโรงแรงซะด้วยสิ สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้คือ เขานั่งดื่มเหล้าอยู่ในร้าย อิซาคายะ เพราะฝนไม่หยุดตก
“จำไม่ได้แหะ...”
เขาลองนั่งทบทวนความจำ จำได้ว่าเขาถูกบาร์เทนเดอร์เอ็ดใส่ว่า เขาเมาเกินไป อีกอย่างเขานะขับรถแสนจะเร็วเยี่ยงไปแข่งรถที่ไหนสักแห่ง ยังโดนสั่งว่า ห้ามขับอีก
เขาไม่เคยเมาขนาดนี้มาก่อนสักครั้งในชีวิต อย่างไรก็ตามดูเหมือนจะมีคนในสนพ.มาดูแลเขา หน้าตาดูน่าต่อยสักป้าบมาก เขาก็นึกหน้าไม่ออกพอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เขาก็จำอะไรได้เลย เขาส่ายหัวไปมา พอเริ่มฟื้นสติกลับมาได้สักพักก็นวดเปลือกตาที่หนักอึ้งด้วยนิ้ว แล้วเขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรแปลกๆซึ่งน่าเกี่ยวกับเขา พอเขามอง
“......”
เขาไม่ขอเรียกว่า ร่างเปลือยเปล่าด้วยเหตุผลบางประการเขานี่แหละโป๊สุด!!!! เขาหลับคาทั้งที่โป๊เนี่ยนะและเขาก็เปิดผ้าห่มดูอย่างรวดเร็ว
“?!”
แม้แต่ กกน.เขายังไม่มี ยิ่งเริ่มเอะใจเข้าไปใหญ่และรีบคลุมส่วนล่างอย่างไว
เขาอาจจะเมาแล้วดันเผลอแก้ผ้าเองก็เป็นได้ แล้วก็โยนไว้ไหนสักแห่ง เขาบอกตัวเองว่างั้นเขามองไปรอบๆห้อง แต่ก็พบถุงเท้าสักช้าง แม้แต่เสือสูมของเขา
เริ่มตามล่าหาboxerตัวเอง และพบว่ามันอยู่ใต้เตียง เขาเอื้อมและหยิบมันออกมาแล้วใส่อย่างรวดเร็ว เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก(อย่างน้อยตูก็หา กกน.เจอ) อย่างน้อยมีเสื้อผ้าสักชิ้นติดตัวยังดีกว่าโป๊ไม่มีเสือ้เลย
เขาเริ่มสังเกตุอีกอย่าง สำรวจไปรอบห้องก็พบว่า มีเสียงฝักบัว เขารีบวิ่งไปดูก็พบว่ามีเสียงฝุกบัวในห้องน้ำจริงๆด้วย เสียงเหมือนฝนตกในความฝันเขาเลย
แต่ปัญหาคือถ้ามีเสียงฝักบัว...ก็แปลว่า มีคนใช้มันอยู่นะสิ
เขาไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตบัเอิญต้องถือวิสาสะมาใช้ห้องที่เหมือนโรงแรมไงไม่รู้ ในทางตรงกันข้ามเขาดันมามีเพศสัมพันธ์กับคนแปลกหน้าและพอลองหยุดพิจารณาดูเมื่อคืนก่อนเขายอมรับว่าก็ไม่แปลกไปหมดหรอกเพราะเขาก็ไม่ระวังตัวอีกล่ะ
ขณะที่เขากำลังนั่งกกลุ้มใจ เสียงฝักบัวก็หยุดลง
“...!”
เขาถอนหายใจและเตรียมตัวเตรียมใจเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาไม่รู้ว่าทำไมเจ้าหล่อน
ถึงพาเขามาที่นี่ ในฐานะลูกผู้ชายคนนึงก็ต้องรับผิดชอบเต็มที่
เขาก็เคยผ่านผู้หญิงมาเป็นโหลๆแล้ว เสแสร้งเข้าหน่อยคุณเธอก็ใจอ่อนเองแหละ แต่ความคิดเขาถึงขั้นต้องหยุดชะงักเมือพบว่า คนที่ออกมาจากห้องน้ำแล้วพันผ้าเช็ดตัวอยู่คือ...ผู้ชาย
“โอ้ คุณตื่นแล้วเหรอ อาการเมาค้างเป็นไงบ้าง?” หนุ่มที่เอาผ้าเช๊ดหัวตนเองที่เปียกปอนจากการสระผมมาหมาดๆพูดขึ้นอย่างหน้าตาเฉย ยิ่งไปกว่าเป็น หัวหน้ากอง บก.มารุตาว่าโชว์เท็นในเครือนิตรยสารเจปุน คิริชิม่า เซ็น
อะไรมันเหมาะปานนี้ทั้งขนตายาวงอน ตาที่เฉียบคม ริมฝีปากบางๆ ส่วนประกอบทุกอย่างเรียกว่า โคตรจะชัดเจนเลยว่า เขาไม่ได้ละเมอเพ้ออยู่
โยโคซาวะเริ่มตั้งสติใหม่อีกรอบเท่าที่จะทำได้ พูดขึ้นน้ำเสียงสั่นๆ “...ทะ-ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ได้...?” เขาแทบอดสงสัยไม่ได้เลย ว่าทำไมเชามาอยู่ที่นี่ ในห้องของโรงแรม แล้วมาโป๊มีอะไรกันกับไอ้คนที่เขาใอยากจะพูดด้วยเลยสักนิดเวลาอยู่ข้างนอก(ไม่ใช่เวลางานค่ะ)เนี่ยนะ
คิริชิม่ายังตีหน้าตานิ่งใส่หน้าตาตื่นตะลึงของโยโคซาวะ “อะไรกัน? คุณจำไม่ได้เหรอครับเรื่องเมื่อคืน? งั้นผมจำให้คำใบ้สภาพคุณให้ ผมมั่นใจว่าคุณนึกออกแน่”
“สภาพฉันเหรอ?”
ถ้าเป็นกรณีอื่น เขาอาจจะเดือดดาลกับไอ้หยิ่งผยองที่คิริชิม่ากวนบาทาเขาด้วยริมฝีปากบางๆน่าต่อยนั่น แต่ตอนนี้เขาก็แทยบไม่มีเหตุผลที่ต้องเดือดดาลเลยสักนิด ถ้าเป็นมังงะหรือละคนน้ำเน่าสักเรื่องล่ะก็ คงเป็นพล๊อตโคตรอภมหาง่ายมาก คนสองเมากันและไปมีอะไรกันหมายถึงกรณีที่ชายกับหญิงอ่ะนะ แต่นี่มันชายทั้งคู่
...แต่เขาก็รีบไล่ความคิดต่างๆออกไปก่อน ด้วยคำโน้มน้าวหมอนั่นทำให้เขาอยากรู้เหมือนกันเพราะความจริงคือ เขาจำไม่ได้สักอย่าง
ในใจของโยโคซาวะรู้ดีว่า เขานะไม่ใช่เกย์ไรทั้งนั้น และเขายังตัดใจไม่ได้กับคนที่แอบรักมาหลายซึ่งเป็นผู้ชาย เขารู้เหตุผลดียิ่งไปกว่าไอ้การรักร่วมเพศมันมีอุปสรรคเยอแยะสำหรับเขาที่ไม่น่าใช่พวกรักร่วมเพศเต็มตัวแต่อย่างใด
ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือ ต้องจำเรื่องเมื่อเย็นวันก่อนให้ได้! เขารีบปัดความทรงจำแสนบ้าบอและนึกย้อนหลับไปตอนที่เขาอยู่ที่ทำงาน
15% แย้ว เดี๋ยวว่างจะลงต่อน้าทุกคน เม้นด้วยก็ดี![[Monkey_7]](http://anime-it.com/forum/images/smilies/TLC_104-20080430_YoYoXiXi.gif "Monkey 7")
อย่าเอาแต่ส่องนะเคอะ XDDD ไม่ได้เกลาคำให้สวยไรมากแต่ก็พยายามต่อไปค่ะ ฝากด้วยยยยย เดี๋ยวจะมาอีกทีเมื่อไหร่ไม่รู้
credit:http://september.strawberrywine.org/
แต่เค้าก็พยายามทำให้สนุกนะตัวเองอย่านำแปลนี้ไปแปะที่อื่นแล้วเป็นผลงานตัวเองนะค่ะ เค้าจะตามไปหลอกหลอนถึงบ้านเลย
ใครเอาแปะไหนPMมาก่อนเน้อ จะได้อนุญาติเป็นคนๆไป อย่าลืมแปะcreditให้ด้วยนะค่ะ ไม่งั้นไปหลอนถึงบ้านเลย บทที่ 1
รักครั้งแรกไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ฉันรู้มาตั้งแต่ต้นแล้ว
โยโคซาวะเข้าใจเป็นอย่างดีว่า นี่นะไม่ใช่’รักที่แสนโรแมนติก’สักนิดในความรู้สึกของเขา ทั้งแสดงความอ่อนแอของตน เผยนิสัยดีๆ...ให้อย่าง่ายดายต่อคนที่ขึ้นชื่อว่า’เพื่อนสนิท’
และยังไม่พอเขายังตัดใจไม่ได้ เขายังแอวบหวังเล็กๆ ถึงจะไม่ได้เป็นคนรัก-แต่แค่ได้เป็นคนสำคัญในชีวิจก็เพียงพอแล้ว แม้ในใจตะโกนว่ายังไม่พอ...แต่แค่ได้อยู่ข้างๆก็พอแล้ว
เขาได้ยินเสียงฝนตกอยู่ข้างนอก
ฝนที่ตกกระทบกระเบื้องอย่างดัง เหมือนเสียงสะท้อนที่ออกแนวสงสารขนเขาชักหงุดหงิด ฝนตกที่ตกในยามค่ำคืน แถมยังโคลนน้ำดำหมุนวนอยู่ข้างนอกที่ยังไม่ได้ล้าง ความมืดครอบคลุมเข้าในหัวใจเขาซะแล้ว
เขาชำเลืองมองดูทีวีในร้าน’อิซาคายะ’ เขามานั่งหลบฝนอยู่ในร้านตามสภาพอากาศและเห็นบอกว่าจะมีพายุลูกใหญ่เข้า เขากะว่าจะกลับบ้านก่อนที่ฝนตก แต่ดันเป็นฝนเจ้ากรรมดันตกกันตั้งแต่เย็นและยังมีทีท่าว่าจะหยุด เขาเลยตัดใจแล้วไปหาไรดื่มที่บาร์แทน
...หรืออาจจะแค่การแก้ตัว เขาบอกตัวเขาเอง อันที่จริงเขาเองก็อยากลืมๆเรื่องของทาคาโนะไปให้หมดจากความทรงจำให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
และมันก็ไม่ได้แย่ซะเท่าไหร่ เขาก็เหมือนแก้วเปล่าๆที่ไร้ค่าที่มีแต่ความสิ้นหวัง แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกปวดกะเพาะซะมากกว่า ไม่ค่อยน่าแปลกใจซะเท่าไหร่ ไม่มีทางน่าเขาก็ไม่ใช่พวกคออ่อนนี่หว่า อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ปวดหัวอะไร คิ้วเริ่มชนเข้าหากัน หัวเริ่มหมุนติ้วๆ ต่อมาก้ไม่รู้สึกอีกเลย
“ฉัน...อยู่ที่ไหนกัน?”
เขาค่อยลุกขึ้นมาอย่างช้าจากเตียงแสนนุ่ม โยโคซาวะ ทาคาฟูมิถึงขั้นคิ้วขมวดด้วยความมึนงง เขามองไปรอบๆห้องซึ่งเป็นห้องที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่น่าจะใช่บ้านเขาหรือแม้แต่ห้องเพื่อนเขาสักนิด ดูเหมืองห้องนอนโรงแรมแบบbusinessซะมากกว่า และเขาจำได้ว่า ไม่เคยเช็คอินโรงแรงซะด้วยสิ สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้คือ เขานั่งดื่มเหล้าอยู่ในร้าย อิซาคายะ เพราะฝนไม่หยุดตก
“จำไม่ได้แหะ...”
เขาลองนั่งทบทวนความจำ จำได้ว่าเขาถูกบาร์เทนเดอร์เอ็ดใส่ว่า เขาเมาเกินไป อีกอย่างเขานะขับรถแสนจะเร็วเยี่ยงไปแข่งรถที่ไหนสักแห่ง ยังโดนสั่งว่า ห้ามขับอีก
เขาไม่เคยเมาขนาดนี้มาก่อนสักครั้งในชีวิต อย่างไรก็ตามดูเหมือนจะมีคนในสนพ.มาดูแลเขา หน้าตาดูน่าต่อยสักป้าบมาก เขาก็นึกหน้าไม่ออกพอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เขาก็จำอะไรได้เลย เขาส่ายหัวไปมา พอเริ่มฟื้นสติกลับมาได้สักพักก็นวดเปลือกตาที่หนักอึ้งด้วยนิ้ว แล้วเขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรแปลกๆซึ่งน่าเกี่ยวกับเขา พอเขามอง
“......”
เขาไม่ขอเรียกว่า ร่างเปลือยเปล่าด้วยเหตุผลบางประการเขานี่แหละโป๊สุด!!!! เขาหลับคาทั้งที่โป๊เนี่ยนะและเขาก็เปิดผ้าห่มดูอย่างรวดเร็ว
“?!”
แม้แต่ กกน.เขายังไม่มี ยิ่งเริ่มเอะใจเข้าไปใหญ่และรีบคลุมส่วนล่างอย่างไว
เขาอาจจะเมาแล้วดันเผลอแก้ผ้าเองก็เป็นได้ แล้วก็โยนไว้ไหนสักแห่ง เขาบอกตัวเองว่างั้นเขามองไปรอบๆห้อง แต่ก็พบถุงเท้าสักช้าง แม้แต่เสือสูมของเขา
เริ่มตามล่าหาboxerตัวเอง และพบว่ามันอยู่ใต้เตียง เขาเอื้อมและหยิบมันออกมาแล้วใส่อย่างรวดเร็ว เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก(อย่างน้อยตูก็หา กกน.เจอ) อย่างน้อยมีเสื้อผ้าสักชิ้นติดตัวยังดีกว่าโป๊ไม่มีเสือ้เลย
เขาเริ่มสังเกตุอีกอย่าง สำรวจไปรอบห้องก็พบว่า มีเสียงฝักบัว เขารีบวิ่งไปดูก็พบว่ามีเสียงฝุกบัวในห้องน้ำจริงๆด้วย เสียงเหมือนฝนตกในความฝันเขาเลย
แต่ปัญหาคือถ้ามีเสียงฝักบัว...ก็แปลว่า มีคนใช้มันอยู่นะสิ
เขาไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตบัเอิญต้องถือวิสาสะมาใช้ห้องที่เหมือนโรงแรมไงไม่รู้ ในทางตรงกันข้ามเขาดันมามีเพศสัมพันธ์กับคนแปลกหน้าและพอลองหยุดพิจารณาดูเมื่อคืนก่อนเขายอมรับว่าก็ไม่แปลกไปหมดหรอกเพราะเขาก็ไม่ระวังตัวอีกล่ะ
ขณะที่เขากำลังนั่งกกลุ้มใจ เสียงฝักบัวก็หยุดลง
“...!”
เขาถอนหายใจและเตรียมตัวเตรียมใจเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาไม่รู้ว่าทำไมเจ้าหล่อน
ถึงพาเขามาที่นี่ ในฐานะลูกผู้ชายคนนึงก็ต้องรับผิดชอบเต็มที่
เขาก็เคยผ่านผู้หญิงมาเป็นโหลๆแล้ว เสแสร้งเข้าหน่อยคุณเธอก็ใจอ่อนเองแหละ แต่ความคิดเขาถึงขั้นต้องหยุดชะงักเมือพบว่า คนที่ออกมาจากห้องน้ำแล้วพันผ้าเช็ดตัวอยู่คือ...ผู้ชาย
“โอ้ คุณตื่นแล้วเหรอ อาการเมาค้างเป็นไงบ้าง?” หนุ่มที่เอาผ้าเช๊ดหัวตนเองที่เปียกปอนจากการสระผมมาหมาดๆพูดขึ้นอย่างหน้าตาเฉย ยิ่งไปกว่าเป็น หัวหน้ากอง บก.มารุตาว่าโชว์เท็นในเครือนิตรยสารเจปุน คิริชิม่า เซ็น
อะไรมันเหมาะปานนี้ทั้งขนตายาวงอน ตาที่เฉียบคม ริมฝีปากบางๆ ส่วนประกอบทุกอย่างเรียกว่า โคตรจะชัดเจนเลยว่า เขาไม่ได้ละเมอเพ้ออยู่
โยโคซาวะเริ่มตั้งสติใหม่อีกรอบเท่าที่จะทำได้ พูดขึ้นน้ำเสียงสั่นๆ “...ทะ-ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ได้...?” เขาแทบอดสงสัยไม่ได้เลย ว่าทำไมเชามาอยู่ที่นี่ ในห้องของโรงแรม แล้วมาโป๊มีอะไรกันกับไอ้คนที่เขาใอยากจะพูดด้วยเลยสักนิดเวลาอยู่ข้างนอก(ไม่ใช่เวลางานค่ะ)เนี่ยนะ
คิริชิม่ายังตีหน้าตานิ่งใส่หน้าตาตื่นตะลึงของโยโคซาวะ “อะไรกัน? คุณจำไม่ได้เหรอครับเรื่องเมื่อคืน? งั้นผมจำให้คำใบ้สภาพคุณให้ ผมมั่นใจว่าคุณนึกออกแน่”
“สภาพฉันเหรอ?”
ถ้าเป็นกรณีอื่น เขาอาจจะเดือดดาลกับไอ้หยิ่งผยองที่คิริชิม่ากวนบาทาเขาด้วยริมฝีปากบางๆน่าต่อยนั่น แต่ตอนนี้เขาก็แทยบไม่มีเหตุผลที่ต้องเดือดดาลเลยสักนิด ถ้าเป็นมังงะหรือละคนน้ำเน่าสักเรื่องล่ะก็ คงเป็นพล๊อตโคตรอภมหาง่ายมาก คนสองเมากันและไปมีอะไรกันหมายถึงกรณีที่ชายกับหญิงอ่ะนะ แต่นี่มันชายทั้งคู่
...แต่เขาก็รีบไล่ความคิดต่างๆออกไปก่อน ด้วยคำโน้มน้าวหมอนั่นทำให้เขาอยากรู้เหมือนกันเพราะความจริงคือ เขาจำไม่ได้สักอย่าง
ในใจของโยโคซาวะรู้ดีว่า เขานะไม่ใช่เกย์ไรทั้งนั้น และเขายังตัดใจไม่ได้กับคนที่แอบรักมาหลายซึ่งเป็นผู้ชาย เขารู้เหตุผลดียิ่งไปกว่าไอ้การรักร่วมเพศมันมีอุปสรรคเยอแยะสำหรับเขาที่ไม่น่าใช่พวกรักร่วมเพศเต็มตัวแต่อย่างใด
ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือ ต้องจำเรื่องเมื่อเย็นวันก่อนให้ได้! เขารีบปัดความทรงจำแสนบ้าบอและนึกย้อนหลับไปตอนที่เขาอยู่ที่ทำงาน
เมื่อวานเป็นวันที่แย่ที่สุดในชีวิตของเขา
หลังจากโดนปฏิเสธจากคนที่เขารัก(ข้างเดียว)มาแสนนาน และเขาไม่เคยยอมแพ้เลยสักครั้ง หลังทำงานเสร็จเขาเลยไปที่ร้านอิซาคามะแถวทางกลับบ้านเขา ดื่มเหล้าแก้วแล้วแก้วอีกด้วยความรู้สึกเดียวคือ อยากเมา ตอนนี้เขาเริ่มจำได้ล่ะว่า คิริชิม่าถึงโซซัดโซเซะมาที่บาร์เดียวกับเขาได้ยังไง
“คิริชิม่าซัง...นายมาทำไรที่นี่นะ?”
“ผมแค่มาหาที่หลบฝนซะหน่อยแถมกะว่าจะหาไรกินในร้านนี้แต่...คุณดื่มไม่เยอะไปหน่อยเหรอครับ?”
“ไม่เลย อะไรนายมา-คนเดียวเหรอ? งั้นมานั่งนี่สิ เดี๋ยวฉันไปเอาให้อีกชวดมั้ย? งั้น2ขวดรวดเลยล่ะกัน”
เลยนั่งคุยดื่มกัน ถึงได้เจอกันนอกที่ทำงานก็เถอะ บางทีเขาก็ดูโดดเดี่ยวไปหน่อย พอทำงานเสร็จเขาก็ไม่ได้คิดไรมาก โยโคซาวะเชิญชวนให้คิริชิม่ามานั่งข้างเขา บางทีเหตุผลมันก็เล็กขี้ปะติ๋วไปกับอิพวกเรื่องการนั่งดื่มเมาหัวราน้ำ คิริชิม่านั่งลงและขวนโยโคซาวะไปปาร์ตี้เล็กๆของเขา
เขาจำได้ว่า คุยกันเรื่องยอดขายของนักเขียนหน้าใหม่คนนึง และก็บ่นเรื่องหนังสือที่รีปริ้น(เอามาพิมพ์ใหม่)ยังไงก็ไม่ทันอยู่ดี เรื่องนักเขียนสุดดังคนนึงที่เล่นเอาเขาผิดหวังแถมยังจะมาเลื่อนส่งต้นฉบับอีก ก็ดันมีเรื่องไม่ลงรอยกันนิดหน่อย ปกติพวกเขาเก็บกดความรู้สึกไว้ข้างใน บัดนี้แทบจะปลดปล่อยออกมาได้หมดทุกเรื่อง
แต่หลังจากนั้น....เขาก็จำไม่ได้เลย
“จำไม่ได้ทั้งหมดเลยจริงๆเหรอครับเนี่ย?” ถึงขั้นเงยหน้าขึ้นเมื่อช๊อคคำพูดนั้น โยโคซาวะพบว่า คิริชิม่าแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วตอนที่เขากำลังตกอยู่ในห้วงความคิด สุดท้ายก็ได้แต่จับนาฬิกาข้อมือตนบนแขนไปมา เอาแต่ดูตัวเลขบนนาฬิกา โยโคซาวะเริ่มประหม่าตัวเอง ทั้งหัวรังนกตอนนอนที่ยุ่งเหยิง เสื้อผ้าที่หลุดกระจาย และความจริงที่ว่าเขาโคตรโป๊สุดๆ
“คงงั้น ฉันคงดื่มมากเกินไป”
เขาเลยพูด(แถ)แก้ตัวคิริชิม่าที่ดันโยนปัญหาให้เขาแถมยังจะหยอกล้อคำพูดที่เขาพูดเมื่อคืนอีก “จริงเหรอครับ? หลังคุณบอกผมว่า’ไม่ได้เมา’ไอ้ตอนที่ผมถามตอนนั้นคุณเมามากใช่มั้ยครับ”
“นั่นมันก็…” เขาเริ่มนึกอะไรบางอย่างออก มันต้องมีอะไรแน่ๆที่ชักนำพาคนเมาๆอย่างเขามาที่นี่ได้ อีกทั้งเขาก็แทบจะจนมุมแล้วด้วย
15% แย้ว เดี๋ยวว่างจะลงต่อน้าทุกคน เม้นด้วยก็ดี
อย่าเอาแต่ส่องนะเคอะ XDDD ไม่ได้เกลาคำให้สวยไรมากแต่ก็พยายามต่อไปค่ะ ฝากด้วยยยยย เดี๋ยวจะมาอีกทีเมื่อไหร่ไม่รู้credit:http://september.strawberrywine.org/
ดีใจจังที่มีแบบแปลไทยด้วย
ตอบลบเราอ่านแบบแปลอิ้งแล้วมึนมาก @_@
ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ :)
ต่อเลยต่ะ สนุกมาก ลุ้นคู่นี้อยู่เหมือนกัน
ตอบลบ